Wizyta młodzieży z Izraela

"Zachować pamięć. Historia i kultura dwóch narodów" to wyjątkowy program edukacyjny. Dzięki Ministerstwu Edukacji Narodowej Polski i Izraela, Instytutowi Yad Vashem w Jerozolimie i Ośrodkowi Rozwoju Edukacji w Warszawie młodzież dwóch narodów mogła spotkać się, by lepiej poznać swoją historię i tradycję.

27 września 2012 roku uczniowie I Liceum Ogólnokształcącego w Tomaszowie Mazowieckim i licealiści z Petah Tikva w Izraelu spotkali się przy pomniku "Martyrologii Dziecięcej" tzw. "Pęknięte Serce" w Parku Szarych Szeregów w Łodzi. Symboliczny pomnik upamiętnia śmierć dzieci osadzonych w czasie II wojny światowej w getcie łódzkim, a obecność młodych ludzi z Polski i Izraela stanowiła wyraz hołdu oddanego wszystkim ofiarom. Szczególnym momentem wizyty uczniów izraelskich było zwiedzanie Muzeum Radogoszcz. Oglądanie bydlęcych wagonów, w których do obozów zagłady wywożono społeczność żydowską wywołało historyczną refleksję i zadumę.

Po przyjeździe do Tomaszowa goście w towarzystwie uczniów I Liceum obejrzeli w Muzeum im Antoniego hr. Ostrowskiego dwie wystawy. Pierwsza z nich "Zagłada żydowskich miasteczek” przygotowana przez Instytut Pamięci Narodowej Odział w Łodzi prezentowała wkład Żydów zamieszkujących region łódzki w rozwój gospodarczy, społeczny, kulturalny. Druga wystawa "Ścieżki pamięci. Zostały tylko kamienie. Cmentarze żydowskie województwa łódzkiego" to fotograficzna ekspozycja Łódzkiego Domu Kultury prezentująca m.in. tomaszowski cmentarz żydowski. Uroczystość w I Liceum rozpoczęła pani dyrektor Ewa Męcina, która powitała wszystkich przybyłych gości, przedstawicieli władz miejskich i powiatowych, m.in. Prezydenta Tomaszowa Mazowieckiego pana Rafała Zagozdona, Wicestarostę Powiatu Tomaszowskiego pana Sławomira Szewczyka, Naczelnik Wydziału Edukacji, Kultury i Sportu Starostwa Powiatowego panią Katarzynę Banaszczak, Członków Zarządu Powiatu pana Mirosława Barana i pana Andrzeja Wodzińskiego, Dyrektora Archiwum Państwowego w Tomaszowie Mazowieckim pana dra Andrzeja Wróbla, Członka Towarzystwa Historycznego pana Jerzego Wojniłowicza oraz tomaszowskie media. Jako przedstawiciel organu prowadzącego słowa powitania skierował do gości pan wicestarosta. Głos zabrała również jedna z nauczycielek izraelskiej młodzieży, która dziękując za ciepłe przywitanie wyraziła nadzieję na dalszą współpracę między I Liceum a liceum w Petah Tikva w Izraelu. Artystyczną część uroczystości rozpoczęła Karina Lipińska, uczennica klasy 3d, która wykonała piosenkę z repertuaru Ewy Demarczyk do słów Juliana Tuwima "Tomaszów". Projekcja przygotowanego specjalnie na tę okoliczność dokumentalnego filmu była swoistym spotkaniem z wielokulturowością Tomaszowa Mazowieckiego. Wszyscy poznali, że nasze miasto, choć młode historycznie, może pochwalić się bogatą tradycją. To tu stykała się kultura polska, żydowska, niemiecka i rosyjska, tu najstarszą tomaszowską szkołę- nasze I Liceum, założyli przemysłowcy i kupcy pochodzenia polskiego i żydowskiego, tu wreszcie w jednej ławce obok syna fabrykanta siedział syn rolnika.

Muzyka łączy narody. "Hava Nagila" i "Hevenu Shalom Aleichem" to tradycyjne izraelskie piosenki, które w czasie czwartkowego spotkania wykonał chór I Liceum pod batutą pani Kariny Góry. Rytmiczne słowa i skoczna melodia spowodowały, że cała sala wtórowała chórowi gromkim przyklaskiwaniem, a spontaniczne podrygiwanie nikogo nie dziwiło. Nie zabrakło oczywiście ludowego akcentu. Zespół Lubochnianie przygotował krótki program prezentujący tradycyjne polskie tańce. Choreografem i instruktorem tańca w zespole jest pani Milena Dzięcielewska, akompaniatorem pan Dariusz Czerwiński, a kierownikiem zespołu pani Małgorzata Tyce. Kontynuacją ludowego charakteru, a jednocześnie ciekawym warsztatem integracyjnym była wspólna nauka oberka. Tym razem w rolę instruktorek wcieliły się nauczycielki wychowania fizycznego Aldona Kapruziak i Monika Borowczyk-Józwik. Translacją wszelkich tanecznych wskazówek zajęła się nauczycielka języka angielskiego w I Liceum pani Sylwia Wilmańska. Uśmiech, radość, wspólna zabawa- tak można by podsumować ten punkt programu.

Rok 2012 ogłoszony został Rokiem Janusza Korczaka. Działalność tego wybitnego pedagoga, pisarza, przyjaciela dzieci i młodzieży stała się tematem przewodnim warsztatu literackiego, w czasie którego uczniowie polscy i izraelscy mogli porozmawiać o swoich narodach, ich tradycji i historii wpisanej często w życiorysy wybitnych postaci. Spotkania te pokazały, że młodzież całego świata chce cieszyć się życiem, poznawać nowych ludzi, realizować swoje marzenia. Entuzjazm połączony z troską o historię to wielki kapitał, który wymaga szczególnej pielęgnacji. Pamiętając o swojej tradycji jesteśmy otwarci na dialog emocjonalny i intelektualny, na porozumienie i budowanie nowych więzi.

DZIEŃ WALKI Z GŁODEM
640 REKORD POBITY !

Nasza szkoła bardzo chętnie organizuje wszelkiego rodzaju akcje charytatywne, można więc śmiało stwierdzić że to nasza tradycja. Każdego roku przeprowadzane są akcje i happeningi mające nieść pomoc innym, to min. „Czerwonokrzysta Gwiazdka”, „Wielkanocny Koszyk” i „Kampania walki z głodem i Niedożywieniem” a także zbiórki żywności. Szkolne Koło PCK przy I Liceum Ogólnokształcącym każdego roku chętnie wspiera akcje charytatywne. Również tego roku uczniowie zorganizowali happening na temat walki z głodem i niedożywieniem na świecie i w naszym powiecie przedstawiając szokujące dane. Chętni przynosili ciasta do sprzedaży, z której zebrane datki zostaną przekazane na konto PCK przy oddziale w Tomaszowie Mazowieckim. Co roku zbieramy bardzo duże sumy w zeszłym roku zebraliśmy 465 złotych, a w tym 640. Po apelu organizatorka, czyli Pani Dorota Chruścielewska – Chojnacka udzieliła wywiadu odpowiadając na istotne pytania.

-Na czym głównie polega ta akcja?
-Akcja polega na tym, że zbieramy pieniądze z przeznaczeniem na dofinansowanie dożywiania dzieci, ale także osób dorosłych znajdujących się pod opieką zarządu rejonowego Polskiego Czerwonego Krzyża w Tomaszowie Mazowieckim, mniej więcej każdego roku około dwustu rodzin otrzymuje paczki żywnościowe na święta. Pieniądze zebrane pod katem sprzedaży ciast w naszej szkole przeznaczamy na wsparcie tej akcji Bożonarodzeniowej, w zeszłym roku zebraliśmy 465 złotych i one właśnie zasiliły paczki świąteczne i w tym roku będzie podobnie, czyli po podliczeniu efektów sprzedaży ciast wszystkie pieniążki zostaną przekazane do zarządu rejonowego.

-Czy są już wstępne szacunki zebranych pieniędzy?
-Jeszcze nie ma, ponieważ paczka jest zaplombowana i nie możemy się do niej dostać, natomiast cześć pieniędzy jest zbierana tak żeby można było wydawać resztę i z tego, co mówią osoby sprzedające sprzedaż jest bardzo dobra, ciasta bardzo szybko się sprzedają a nawet niektóre osoby darują większe kwoty na przykład nauczyciele lub nie chcą reszty.

-Ile zostało przyniesionych ciast w tym roku?
-Każda klasa miała obowiązek przygotować jedno ciasto, natomiast klasa 3A zakupiła talerzyki i łyżeczki, klasa 1E i przyniosła aż cztery ciast.

-Trudno było zorganizować u nas w szkole taka akcję?
-Nie, bardzo łatwo. Młodzież jest bardzo chętna do udziału w takich akcjach i do pomocy innym, bardzo spontanicznie reagują. W żadnej klasie nie było problemu praktycznie po przedstawieniu sytuacji zgłaszały się osoby chętne, nie było także problemów z zorganizowaniem happeningu.

-Ile osób zawiera nasze szklone koło PCK?
-W tej chwili jesteśmy w trakcie powiększania tego składu, ponieważ mamy nowy rok szkolny, ale zwykle pięćdziesiąt procent uczniów naszej szkoły opłaca składki.

-Jakie akcje tego typu organizuje jeszcze nasza szkoła?
-Akcje, które mają taki cel pomocowy to przede wszystkim „Kampania walki z głodem i Niedożywieniem” później organizujemy akcję „Czerwonokrzyska Gwiazdka”, „Wielkanocny Koszyk” i „Gorączka złota” to właśnie akcje gdzie zbieramy, ale są pieniążki. Przeprowadzamy również zbiórki żywności, czy też włączamy się do happeningu miejskiego promującego walkę z AIDS.

Jednym z alarmujących problemów współczesnego świata jest stale powiększające się zjawisko niedostatku i spowodowanego nim niedożywienia i głodu w skali globalnej. Przyjmuje się, że co szósty mieszkaniec Ziemi cierpi z powodu następstw głodu i niedożywienia zarówno ilościowego jak i jakościowego. Pomysł narodził się w Finlandii w 1999 r., w której postanowiono wykorzystać datę 16 października ogłoszoną w 1947 r roku Międzynarodowym Dniem Żywienia i Walki z Głodem Od samego początku kampanii poświęcały się dwa cele: ukazanie zjawiska głodu i aktywizacja społeczności lokalnych jak i pozyskanie środków na realizację konkretnych działań pomocowych. Akcja okazała się dużym sukcesem i dlatego też PCK postanowił upowszechnić jej ideę wśród innych Stowarzyszeń Krajowych Czerwonego Krzyża w rejonie Europy Centralnej. W 2002 roku „Kampanię Walki z Głodem i Niedożywieniem” zrealizowały: Albania, Bułgaria, Jugosławia, Litwa, Łotwa, Słowacja i Słowenia. Celem kampanii jest poprawa sytuacji osób potrzebujących poprzez świadomość społeczeństwa na temat problemu głodu i ubóstwa. Największe trudności z wyprodukowaniem odpowiedniej ilości żywności mają kraje afrykańskie (Etiopia, Kenia, Burkina Faso, Mozambik, Zambia, Zimbabwe, Angola); kraje azjatyckie (Nepal, Sri Lanka, Kambodża, Bangladesz, Afganistan, Pakistan) i amerykańskie (Peru, Boliwia, Kolumbia, Haiti) Niedożywienie powoduje 55 % z wszystkich zgonów dzieci na świecie – proporcja, jaką nie osiągnęła żadna choroba zakaźna od czasów zarazy morowej. Ok 183 milionów dzieci waży mniej niż powinna. Za cenę jednego pocisku rakietowego szkoła pełnych dzieci mogłaby przez 5 lat wydać codzienny posiłek południowy. Około osiemnastu tysięcy dzieci codziennie umiera z głodu, bądź w skutek niedożywienia, a 850 milionów ludzi idzie spać z pustym żołądkiem. Sytuacja materialna dzieci spośród 23 krajów europejskich – alarmuje UNICEF. Szacuje się, że z powodu niedożywienia w Polsce cierpi blisko 2 miliony maluchów. W najgorszej sytuacji są rodziny, które maja czworo i więcej dzieci. One na każdą z pociech mogą przeznaczyć miesięcznie nie więcej niż 387 złotych. Dla porównania Norwegowie wydają na dzieci dziesięciokrotnie więcej.

Mikroproza w akcji

Żyjemy w społeczeństwie informacyjnym, co oznacza, że zewsząd otacza nas ogrom danych. Naturalnym jest więc, że staramy się zwięźle przedstawić dany temat, jednocześnie podając tylko najistotniejsze informacje. Zasada ‘minimum słów – maksimum treści’ do tej pory jest pożądana, zwłaszcza w krótkich wiadomościach tekstowych – smsach. I dlatego też ogromną popularność zdobył serwis społecznościowy Twitter, który umożliwia publikowanie 140-znakowych postów. Wprawdzie taka liczba znaków to niewiele, ale serwis ten ciągle należy do najczęściej używanych platform komunikacji.

Tym, za co socjologowie wprost uwielbiają serwisy społecznościowe, są zmiany, które następują po sobie szybko i są idealnym narzędziem badawczym danej grupy ludzi. Jedną z takich zmian jest powstanie twórczości literackiej, mieszczącej się właśnie w 140 znakach… Ktoś mógłby zadać pytanie, zresztą bardzo słuszne, czy owa treść w ogóle kwalifikuje się jako twórczość literacka. Odpowiedź jest oczywiście twierdząca. Warto tutaj także wspomnieć o pewnym zakładzie. Ernest Hemingway założył się ze swoimi przyjaciółmi, że napisze historię w dokładnie sześciu słowach. I napisał. Zdanie „For Sale: baby shoes, never worn.” (tłum.: Na sprzedaż: buty dziecięce, nigdy nie noszone) do dziś wywołuje u czytającego przygnębienie, a przecież to tylko kilka słów. Można by napisać nowelę lub nawet powieść na podstawie powyższej lakonicznej wypowiedzi, ale wtedy nie byłoby to żadnym wyzwaniem. Sztuką jest za to, stworzyć coś równie ujmującego w ograniczonej liczbie wyrazów.

Tematem mikroprozy zainteresował się również polski scenarzysta, Piotr Wereśniak, który swojego czasu sam napisał kilkanaście krótkich historii. Oto przykłady:

„Adam mówił mało. Nie potrafił być błyskotliwy. Uśmiechał się tylko zagadkowo i potakiwał. Wszyscy uwielbiali jego towarzystwo.”

„Kiedy już nikogo poza nim nie było na Wyspie Ludożerców, popatrzył na swoje nogi. ‘Czy naprawdę potrzebuję obu?’ pomyślał.”

„Wielki Światowy Kryzys Finansowy obejrzał wiadomości i bardzo się zdziwił. ‘Dlaczego wszyscy zaczęli nagle mówić, że już się skończyłem?’ ”

Często zdarza się, że ten typ twórczości zawiera czarny humor lub zaskakującą puentę, choć nie jest to żelazna reguła. Zdania te mogą przypominać anegdoty i – tak samo jak one – mogą skłaniać do refleksji. Napisanie obszernego felietonu na temat kryzysu finansowego jest godne pochwały, ale czy wywoła on takie same emocje jak pytanie zadane przez zaskoczony Kryzys?

Oczywiście istnieją także inne krótkie formy występujące powszechnie w Internecie, nawet bardziej związane z typową beletrystyką, takie jak: drabble – limit 100 słów, droubble – 200 słów czy dribble – 50 słów. Sam termin drabble pochodzi z ksiązki Monty Pythona „Big Red Book” i pierwotnie był on grą słów, w której zwycięzcą zostaje ten, kto pierwszy napisze powieść, opierając się na wcześniej ustalonych zasadach. Obecnie również odbywają się zawody o napisanie jak najlepszego „ultrakrótkiego opowiadania”. Tworzenie krótkich form może być idealnym ćwiczeniem, które nauczy nas jak pisać zwięźle, przejrzyście i co ważne – treściwie. Przykład historii o duchach zamkniętej w 124 znakach?

“The perfect man, she thought. He walked her home. They kissed by moonlight. And then he showed her the spot where he died…”