Czekolada dla mózgu

Wielu z nas ma problemy z przyswajaniem i zapamiętywaniem wiedzy. Często nie możemy się skoncentrować podczas egzaminu. Coś nas rozprasza, denerwuje. Co najlepiej wtedy zrobić? Odpowiedź jest prosta – zjeść czekoladę.

Badania potwierdzają, że gorzka czekolada jest traktowana jako środek odżywczy i stymulant dla mózgu. Spożycie ok. 20 g dziennie tego „lekarstwa” poprawia zdolność uczenia się i pamięć, ponadto wpływa na znaczną poprawę humoru. Krew zaczyna szybciej krążyć, za czym idzie przedostawanie się tlenu do mózgu, co usprawnia proces myślenia. Gorzka czekolada składa się z miazgi kakaowej, proszku kakaowego, masła kakaowego i cukru. Jeden gryz, czyli ok. 5 g czekolady zawiera 1-3 mg żelaza, 200 mg potasu, 50-70 mg magnezu, 90-130 mg fosforu, 20-30 mg wapnia oraz witaminy A, B, D i E. Gorzka czekolada zawiera:

-PEA (fenyloetyloaminę), która uaktywnia neuroprzekaźniki w mózgu, odpowiedzialne za koncentrację,

- teobrominę, która podwyższa prędkość myślenia, jest łagodniejsza i trwalsza niż działanie kofeiny oraz utrzymuje się w organizmie cztery razy dłużej,

- antyoksydanty (flawonidy), które oczyszczają mózg z wolnych rodników przyczyniających się do utleniania DNA w mózgu. Flawonidy zapobiegają sklejaniu się płytek krwi, co chroni przed uszkodzeniem mózgu na skutek wylewu,

- anandamid – „związek radości”. Jest to substancja, której działanie podobne jest do działania THC zawartego w marihuanie. Jednak należy podkreślić, że nie oddziałuje na cały mózg, zatem możesz czuć się odlotowo, nie spożywając substancji narkotykowych.

Jak widać, gorzka czekolada jest niezbędna w naszej codzienności. Chroni serce, przyczynia się do wytwarzania endorfin poprawiających humor, ma znacznie mniej kalorii niż czekolada mleczna. Wbrew powszechnej opinii – nie uzależnia

Czego chcieć więcej? Wystarczy 20g gorzkiej czekolady dziennie, twoja sprawność intelektualna znacząco się poprawi, a ty będziesz w dobrym i radosnym nastroju. =)

Justyna Wojciechowska
Klasa 2b

Czy książki i filmy mają wpływ na nasze życie?

W codziennym życiu ważnym elementem naszej osobowości są emocje i uczucia. W dużej mierze to od nich zależy nasz humor, a także świadczy to o naszym człowieczeństwie. Jednak czy wydarzenia, które nigdy się nam nie przytrafiły i osoby, których nigdy nie spotkamy, mogą wpływać na nasze życie i decyzje, jakie podejmujemy? Zdecydowanie tak. Każda rzecz, którą przeczytamy czy obejrzymy, dostarcza nam przeżyć, dobrych i złych, ale to one, oprócz naszych własnych, kształtują ludzki charakter i spojrzenie na świat.

Nie wszyscy lubią czytać, niektórzy wolą po prostu zobaczyć dobry film, ale czytanie, jak i oglądanie wywołuje ten sam efekt. Przemyślenia. Zastanawiamy się wówczas nad problemami, których dotyczyła książka lub film, analizujemy je, odczuwamy. Niestety, zdarza się czasem i tak, że jesteśmy rozczarowani dziełem, któremu poświęciliśmy czas. Szczególnie wtedy, gdy mieliśmy co do niego wysokie oczekiwania. Mimo to każdy utwór daje nam do myślenia. Czasami nawet może nam pomóc w podjęciu jakiejś decyzji, rozwiązaniu naszego problemu czy pocieszyć, bo odnajdziemy tam część siebie lub swojego życia. Możemy utożsamiać się z bohaterami albo dzięki nim wprowadzać zmiany, ulepszać swoje życie, może nawet uczyć się na ich błędach.

„Książka to najlepszy przyjaciel człowieka” – bardzo dobrze znane wszystkim miłośnikom lektury powiedzenie. Nie da się zaprzeczyć, że ma wpływ na nasze życie. W literaturze również zdarzają się przypadki, gdy utwór zmienił czyjeś życie. Dobrym przykładem jest dzieło Henryka Sienkiewicza pod tytułem „Latarnik”. Główny bohater dzięki książce „Pan Tadeusz” powrócił do swojej ojczyzny. Z każdym przeczytanym słowem przypominały mu się jego lata młodości. Także Gustaw z „Dziadów, cz. IV” autorstwa Adama Mickiewicza, zagłębiając się w twórczość Rousseau i Goethego, stał się człowiekiem sentymentalnym, łatwo poddającym się emocjom. Dzieła literackie ukształtowały jego charakter i sposób bycia.

Sztuka, nieważne w jakiej postaci, czy jest to książka, film, muzyka, obraz, oddziałuje na człowieka. Na każdego inaczej, w większym lub mniejszym stopniu. Wiele osób za przykładem bohaterów zmienia swoje życie. Sztuka nas kształtuje. Czasami nie zdajemy sobie z tego sprawy. Dzięki niej możemy zrozumieć coś, nad czym nigdy się nie zastanawialiśmy.

Kinga Milczarek
Klasa 2b

Mikołajkowy zawrót siatkówkowy

Osiemdziesiąt kilometrów na północ od Islandii znajduje się maleńka wysepka – Grimsey. Mieszka na niej na stałe około stu osób. Głównym powodem, dla którego turyści odwiedzają tę wyspę jest fakt, że znajduje się ona za kołem podbiegunowym. Niestety, muszę was zawieść – na Grimsey nie ma pingwinów, a pogoda nie różni się zbytnio od tej islandzkiej.
Poza tym, na Grimsey nie ma niczego ciekawego prócz owiec i kilku domków. My jednakże o tym nie wiedzieliśmy i popłynęliśmy na wyspę promem (tym razem zaopatrzyłam się w aviomarin. Nie miałam ochoty na kolejne „przygody” z chorobą morską). Na pokładzie promu było trochę jak w samolocie – podobne siedzenia i okienka. Był nawet telewizor, dzięki któremu przez bite dwie godziny mogliśmy oglądać menu z filmu „Kapitan Ameryka” (najwyraźniej nikt z załogi nie wpadł na to, by go włączyć).
Gdy wreszcie stanęliśmy na Grimsey, nasz entuzjazm nieco osłabł. Staraliśmy się jednakże tego nie okazywać i uśmiechaliśmy się szeroko, z nieco przesadzonym zachwytem obserwując skały i trawiaste równiny. Plan był następujący – wynajmujemy rowery, objeżdżamy wysepkę i wracamy na prom. W pierwszej części naszego „planu” obyło się bez przykrych niespodzianek. Może z jednym wyjątkiem… Otóż, początkowo nie zamierzaliśmy zabierać ze sobą kasków. Drogi na wyspie wyglądały raczej niegroźnie, a kaski do najwygodniejszych nie należały. Jednakże właścicielka wypożyczalni uśmiechnęła się do nas szeroko i oznajmiła, że lepiej zrobimy, jeśli zabezpieczymy głowy. Na pytanie, dlaczego, odpowiedziała łamaną angielszczyzną:
-Bo tutaj są takie białe ptaki, one czasem atakują ludzi.
Jak łatwo sobie wyobrazić, nie uwierzyliśmy jej. Kaski zabraliśmy, ale bardziej dla świętego spokoju. W istocie, nad wyspą krążyły jakieś ptaki podobne do mew, ale zdecydowanie nie wyglądały na agresywne. Jak się przekonaliśmy parę dni później, było to tylko „pierwsze wrażenie”. Wstrętne ptaszyska zaatakowały nas na jednej z plaż – musieliśmy „ratować się” ucieczką do samochodu… Ale wróćmy do Grimsey.

Początkowo jechaliśmy sobie równiutką, asfaltową drogą. Mogliśmy zatem chłonąć otaczający nas świat wszystkimi zmysłami. Z czasem jednakże ta wygodna droga zmieniła się w kamieniste, ścieżko-podobne „coś”, a jazda stała się istną udręką. Na domiar złego, okazało się, że rower Ju ma popsute hamulce. Odtąd mogliśmy jedynie wlec się w tempie zbliżonym do żółwiego, a przy każdym zjeździe musieliśmy zsiadać z rowerów – jazda po takiej „dróżce” z dużą prędkością groziła wywrotką, a w skrajnych przypadkach zderzeniem z owcą. Krajobraz Grimsey wydał nam się nagle strasznie monotonny i przygnębiający. Pewnie dlatego, że musieliśmy targać ze sobą te rowery. Z ulgą oddaliśmy je z powrotem do wypożyczalni, przekonani, że ich wynajem wcale nie był takim rewelacyjnym pomysłem.
Wycieczka na Grimsey okazała się w części „niewypałem”. Ale, paradoksalnie, wspominam ją bardzo dobrze. Mogę teraz „z dumą” powiedzieć, że byłam za kołem podbiegunowym. Owce, rowery i agresywne „mewy” zdecydowanie można pominąć.